ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΙΑΚΡΙΘΗΚΑΝ ΣΤΟΝ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ Ιωάννης Όρλης Γυμνάσιο Φούστανης Τμήμα Α2 Το Απολιθωμένο Δάσος Ήμουνμικρός όταν το επισκέφθηκα… Αλλά η ανάμνησή του δεν έχει σβήσει ακόμη, από το μυαλό μου… Μεσημέρι ήταν… Ο ήλιος έκαιγε και σ’ έκανε να ιδρώνεις। Τα τζιτζίκια, έπαιζαν τη δική τους μουσική, γεμάτη αρμονία। Ησυχία… Οι τόσο νεκροί, παγωμένοι πέτρινοι κορμοί, μα και τόσο ζωντανοί, Διηγούνταν βουβές ιστορίες। Ξηρασία… Θυμάρι, ρίγανη, διάσπαρτα παντού, που σου ‘σπαγαν τη μύτη। Αφού, αέρηδες δροσεροί, διαπερνούσαν κάθε σημείο του σώματος, σαν κοφτερό λεπίδι। Παράλληλα όμως σπέρνανε, τα φοβερά αρώματα των μυρωδικών. Ζωή, πέρα απ’ αυτή, δεν ταίριαζε εκεί, θα ήταν εμετικά ξένη. Άλλα πράγματα δε θυμάμαι… Ούτε αν πετούσαν πουλιά στον ουρανό. ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ Βατίδης Δημήτρης ΣΧΟΛΕΙΟ Πειραματικό Λύκειο Αγ. Αναργύρων ΤΗΛ. 2102380001 “Ο Όμορφος Dorian Gray” Το πρόσωπό μου τώρα σ’ ένα καμβά ζωγραφισμένο Ο όμορφος, εγώ, Dorian Gray Την ψυχή μου αντάλλαξα και να Η ομορφιά μου αιώνια για πάντα πια Η προσευχή της φωνής μου γεμάτη πόνο Ζητούσε το πορτραίτο να πάρει τη θέση μου στο χρόνο Μα ήταν η ευχή που με οδήγησε στο λάθος δρόμο Εμένα, τον όμορφο Dorian Gray Κι ήταν ένα κορίτσι, σε μια παράσταση έπαιζε Την είδα, σαν την βροχή αγνή έμοιαζε Αγάπησα την ανέγγιχτη καρδιά της Και σε μένα βρήκε ό,τι έψαχνε στα όνειρά της Μα απ’ το ταλέντο της πιο δυνατή ήταν η αγάπη Κι έμοιαζε σαν από αυτήν να έχει χαθεί κάθε χάρη Στον τάφο την οδήγησα, νεκρό κουφάρι Ο όμορφος, εγώ, Dorian Gray Ο χρόνος μου δίδαξε πως κάθε αμαρτία Ένα σημάδι άφηνε στην πορσελάνινη ουτοπία Και το πρόσωπο που στον τοίχο κρεμόταν Σαν την ψυχή μου σκοτεινό γινόταν Και μια νύχτα με οδήγησε στην τρέλα Και μάταια προσευχές για λύτρωση έκανα Μα ήταν γραφτό να δω την αληθινή μου εικόνα Ο όμορφος, εγώ, Dorian Gray Σήκωσα μαχαίρι με αίμα βαμμένο Και στις ζωές που πήρα παραδόθηκα Διαπέρασα το δαίμονα μου χαρτί σκισμένο Ο όμορφος, εγώ, Dorian Gray Στο πάτωμα σαπίζει ένα σώμα νεκρό Καθώς το πρόσωπο στον τοίχο προβάλει νεαρό Ονοματεπώνυμο μαθήτριας: Μελιγγιώτη Παναγιώτα Γυμνάσιο Κατσικά Ιωαννίνων Σκέψεις Σκέψεις δύσκολα διαβάζεις σκέψεις που ούτε καν εκφράζεις. Σκέψεις, που εσύ τις ζωγραφίζεις! Εικόνες πολλές, που δεν αγγίζεις. Φόβος που νιώθεις πως σε σκοτώνει. Καινούργια μέρα ξημερώνει. Μέσα σ’ ένα μπουκέτο γκρίζο, δικές μου σκέψεις, τις ανθίζω. Όνειρα μοιάζουνε σαν ψέμα, σαν παραμύθι δίχως θέμα γιατί το παλάτι σαν χτιστεί σύντομα θα γκρεμιστεί. Σκέψεις, που ίσως «ζωντανεύεις», μα σ’ ένα μπουντρούμι παγιδεύεις. Κλεισμένες μες’ τη φυλακή που ο ίδιος έχεις το κλειδί. Όταν εσύ τις ξεκλειδώσεις θα βγεις και συ μέσα από κει, στις σκέψεις έχεις παγιδευτεί! Σκέψεις, που είναι αφορμή! Χρόνος που όλο, όλο τρέχει και την ελπίδα μας ξυπνά κι ένα παιδί μέσα σε σκέψεις που μια βοήθεια του ζητά. Ζήσε τη ζωή σου και προχώρα με δικούς σου στόχους και σκοπούς και ίσως οι σκέψεις σε βοηθήσουν και πουν αυτά που δεν ακούς! "Ανθισμένα Λουλούδια Χάρτινα/Ο,τι Έχω να Σου Πω" Ναί,θα σε κάνω να πιστέψεις οτι όλα είναι όμορφα. Θα σου φτιάξω λουλούδια,θα σου ζωγραφίσω Θα σου δείξω τα τρένα που τρέχουνε, και θα σου πω πως παραβγαίνουνε στο τρέξιμο, πως παίζουνε,κι ειν'ευτυχισμένα. Θα σου δείξω τ'αυτοκίνητα,και θα σε πείσω πως όλοι κορνάρουνε απο χαρα, πως όσοι πιάνονται στα χέρια στους δρόμους αγκαλιάζονται,από αγάπη κι όχι θυμό. Πως ο πόλεμος είναι ψεύτικος, είναι παιχνίδι,δεν ειν'αλήθεια. Θα σου πω πως κανείς δεν πεθαίνει, πως όλοι πάνε διακοπές και θα ξαναρθούνε, όταν γίνει η ώρα. Πως στην άσφαλτο δεν χύνεται αίμα όλα είναι τοματόζουμο,κι ειν'ένα αστείο Πως ο στρατός γίνεται για να μπορούνε μετά οι άντρες να γνωρίζονται,και να λένε ο ένας στον άλλο στο δρόμο μετά από χρόνια "Πού 'σαι παλιοσειρά;", και ν'αγκαλιάζονται. Θα σου πω πως όλοι μαθαίνουν ν'αγαπάνε, πως δεν υπάρχουνε πια ρατσιστές και κακία. Ψέματα; Ποιός το ορίζει στις 'μέρες μας τι είναι ψέματα και τι αλήθεια; Όπου σταματάει το ένα στο άλλο,αρχίζει και τα χωρίζει το ανθρώπινο μυαλό. Κι αυτό,όσο να ξέρεις,παίρνει πολλά χρόνια και μορφές. Ποιός σου λέει ότι τα λουλούδια που σου ζωγράφισα δεν πρόκειται ν'ανθίσουν; Ονοματεπώνυμο: Κουμαραδιός Χρήστος Σχολική μονάδα: Πειραματικό ΓΕΛ Ιλίου Τηλέφωνο σχολείου: 2102613194, Πηνελόπης 62-64, Ίλιον 13122 «Στοχασμοί ενός ανθρώπου» Αγαπάνε οι ανθρώποι να μιλούν, να μιλούν ακόμη και δίχως να σκέπτονται, να σε καθοδηγούν ακόμη κι’ όταν δεν ξέρουν τον δρόμο, να σε καθοδηγούν δίχως να ξέρουν καν να περπατάνε. Αγαπάνε οι ανθρώποι να σε βλέπουν, να σε βλέπουν να ταπεινώνεσαι και να τα χάνεις όλα, να τα χάνεις όλα και να φαίνεσαι μηδαμινός, μπροστά στο θεόρατο εγώ τους Και μην θεωρήσετε εμένα διαφορετικό, που καλυμμένος με της ποίησης το πέπλο για τα κακώς κείμενα μιλώ. Το ίδιο είμαι κ’εγώ, εφόσον είμαι… άνθρωπος ΤΣΑΚΑΡΔΑΝΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΙΛΑΝΘΗΣ ΕΤΩΝ: 17, ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΙΛΙΟΥ, ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ 62-64, ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΣΧΟΛΕΙΟΥ: 2102613194 Άνθρωπος Κάτι έχει η σημερινή νύχτα… Ολόγιομο το φεγγάρι σε προσκαλεί στην αύρα του και χάρη σε αυτό , οι άνθρωποι φαντάζουν σήμερα τόσο διαφορετικοί, τόσο γαλήνιοι, τόσο Ά ν θ ρ ω π ο ι… Περπατάω στους δρόμους με συντροφιά τ’ όνειρό μου, αρπάζω τη νύχτα από τη σιγαλιά και το σκοτάδι, τη φέρνω στα μέτρα μου, στα δικά μου σταθμά, στη δική μου πορεία… Η νύχτα απόψε έχει πάρει τη γλυκιά της μορφή, τυλίγοντας όλη την πόλη στα αιώνια και αόρατα πέπλα της. Η άγρια ομορφιά της μάλλον κλέφτηκε μαζί μ΄ ένα αστέρι που το προηγούμενο βράδυ είχαν παραδοθεί και οι δύο σ’ έναν ανελέητο έρωτα॥! Απροσδόκητο! Μα βλέπω τώρα, όπως και εσύ, εκείνο το μικρό σύννεφο, που λες και φτιάχτηκε μονάχα για να μας κρύψει –έστω και για λίγο- τη μαγεία της σελήνης. Ο άνεμος το παρασέρνει όπου αυτός θέλει. Όπως άλλωστε κάνει και ο άνθρωπος όταν αγαπά… Αλλάζει, προσμένει, δέχεται, καρδιοχτυπά! Και στο φεγγάρι τώρα καθρεφτίζονται οι ζωές των ανθρώπων. Τις βλέπω! Βολτάρουν μες στη νύχτα ψάχνοντας να βρουν τη λύτρωση στη συνείδησή τους… Και μόλις το κατάφεραν, το αισθάνθηκες και εσύ , έτσι; Απλά ξέχασαν τη συνείδησή τους… Έχει κάτι η αποψινή νύχτα… Δίνει υποσχέσεις που σου ψιθυρίζει ότι είναι σίγουρο πως θα τηρήσει… Προσποιείται; Μάλλον όχι… Απλά σχεδιάζει και παρακινεί Απλά αισθάνεται και παίζει απλά αγαπά και ερωτεύεται . . . . Ά ν θ ρ ω π ο ς! Γυμνάσιο Τεγέας Αρκαδίας τηλ. επικοινωνίας 2710556102 Παρασκευοπούλου Βασιλική-Μαρία Γ΄ Γυμνασίου Η φλογοβόλα αγάπη Η φλογοβόλα αγάπη μας πήγε στα αζήτητα γιατί εσύ τη θεώρησες ότι είναι ασήμαντη σαν ένα κουτί με σπίρτα. Aκόμα και αν χωρίσαμε δε θα με διαγράψεις εύκολα από τη ζωή σου γιατί είμαι ένα κομμάτι αναπόσπαστο της ύπαρξής σου. Σ’ αγαπώ και αυτό το συναίσθημα προς εσένα δεν θα σβήσει ποτέ διότι ζούμε έναν έρωτα πιο δυνατό από ποτέ. Γυμνάσιο Τεγέας Αρκαδίας τηλ. επικοινωνίας 2710556102 Σαλτούρος Σωτήριος Γ΄ Γυμνασίου ΣΤΙΓΜΕΣ ΖΩΗΣ Η ζωή περπατάει μα εγώ μένω πίσω αφού δε μ΄ αγαπάει, μόνος μου όμως πώς θα ζήσω; Κάποτε σε μια σπηλιά είχα δει ένα μοναχό. Μου διηγιόταν ιστορίες μύθους και αλληγορίες· γιατί σκοτώθηκε η αγάπη του για πείσμα για γινάτι του ο μοναχός τρελάθηκε και η ψυχή του χάθηκε. ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΜΠΟΖΙΝΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΦΟΥΣΤΑΝΗΣ 2384062255 Όπως ζητάς…. ζητώ…… Μην ζητάς από τα φύλλα να μην κουνιούνται, γιατί υπάρχει ο άνεμος… Μην ζητάς από τον ήλιο να φεγγοβολάει διαρκώς, γιατί υπάρχει η νύχτα… Μην ζητάς από κάποιον να μείνει για πάντα κοντά σου, γιατί υπάρχει ο θάνατος… Μην ζητάς από κάποιον να σ’ αγαπήσει, γιατί θα σε μισήσει… Μην ζητάς απ’ το θεό να σε ξεχάσω, γιατί με πόνο κιθάρας, με ήχο γλυκό δυο λόγια σου γράφω, πως: ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΧΝΩ!!!! Με πόνο κιθάρας, με ήχο γλυκό με ωραίο τραγούδι, με θείο σκοπό δυο λόγια σου γράφω, πως: ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΧΝΩ!!!! Παντού και πάντα όπου και να ‘μια Παντού και πάντα θα σε θυμάμαι Παντού και πάντα θα ζητώ απ’ το θεό να καταλάβεις το πόσο σ’ αγαπώ… Γιατί αν ζητάς θα ζητώ και εγώ πράγματα απ’ το θεό, όπως: Να βρω την χαρά που είναι το γέλιο σου॥ Να βρω την γαλήνη που είναι τα μάτια σου॥ Να βρω την δύναμη που είναι τα χέρια σου॥ Να βρω την ζωή που είσαι εσύ॥ Και το πιο σημαντικό θα ζητούσα απ’ το θεό να σε δω ένα λεπτό….. Όπως ζητάς… ζητώ…… Γενικό Λύκειο Βαλτινού Πανάγου Ευδοκία Βαλτινό Τρικάλων . Το κορίτσι στον καθρέφτη Έβαλα το χέρι πάνω στο κρύο γυαλί Και τη ρώτησα που πάει. Δεν απάντησε, δεν ήθελε. Ίσως και να μην ήξερε. Κρατούσε κάποτε στα χέρια της όνειρα, τώρα κρατάει αποκαΐδια. Μόλις πλησίασε το όμορφο όνειρό της, είδε την ασχήμια του και έβαλε φωτιά στη ζωή της. Τώρα όμως, ξαναγεννιέται απ' της στάχτες της. Τα φτερά της έπεσαν στο χώμα. Δε λυπάται. Ήταν βαριά, την κρατούσαν ακίνητη, δεν μπορούσε να πετάξει. Τώρα όμως, μπορεί να τρέξει. Πόσες νύχτες κυνήγησες καημένο κορίτσι για να βρεις την ευτυχία; Με πόσα δάκρυα είχες στολίσει το φεγγάρι; Κι έλεγες πως δεν θα ξαναβγεί ο ήλιος. Τώρα όμως, ξημέρωσε πάλι. Τι ρώτησα τι νιώθει. Δεν απάντησε Μου γύρισε την πλάτη και φεύγοντας ψιθύρισε: Αγαπώ τη ζωή και όσους με κάνουν να την αγαπώ. Κι άξαφνα ράγισε ο καθρέφτης και δεν ξανάδα ποτέ το είδωλό μου. ΑΝΝΑ ΣΑΡΡΟΥ 100 ΓΥΜΝΆΣΙΟ ΛΑΡΙΣΑΣ 2410250019 ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΣΥ Ένα δάκρυ που κύλα στο πρόσωπο σου Ένα γιατί αιώνιο στο μυαλό σου Σε μία νύχτα που έκρυβες τα αστέρια Και προσπαθούσες να κρυφτείς στα δύο σου χέρια Μα εώς εδώ ! Μια ξένη είναι η ζωή σου ? Σκέψου , που χάθηκε η φωνή σου ? Πες μου , παλιές αγάπες διηγιέται Ή μια φορά στο άπειρο πλανιέται ? Είναι η καρδία που δίνει τους παλμούς ? Που νιώθει , αισθάνεται … Και αλλάζει … Που να ξεχάσει δεν μπορεί … Το τώρα δεν υπάρχει μα θυμήσου , Τι είμαι εγώ τι είσαι εσύ ποιες οι μορφές μας ? Πια η λαχτάρα η αιώνια στις καρδίες μας ? Πρέπει επιτέλους να ακουστούνε οι φωνές μας ! Ντέλλα Μαρία Γενικό Λύκειο Βαλτινού Βαλτινό Τρικάλων Τηλ.2431094224 Fax.2431094206 Αδιέξοδο Περπατάει ανάμεσα στα αστέρια, μoνή, σ' έναν αιώνια ουράνιο ωκεανό. Τρέχει σε κήπους γεμάτους με αγκάθια, ξυπόλυτη και βλέπει ήλιους να παίζουνε κρυφτό. Κάνει ταξίδια μαζί με τους ανέμους φτάνοντας πάντα σ' όχθες του πουθενά. Λαβύρινθοι χωρίς αρχή και τέλος, εφιάλτες...όμως εκείνη δεν ξυπνά... Στο γυάλινο πρόσωπο της χτυπάει ο φόβος και η θλίψη και φεύγουν αφήνοντας τη χωρίς καμία συντροφιά. κλαίει η ψυχή της και ο άνεμος ταξιδεύει τον καημό της και τον διώχνει κι αυτόν μακριά... Μαύροι διάδρομοι χωρίς φώτα σύννεφα μακριά από ουρανούς μουσική δίχως μια νότα και αυτή η θλίψη που δεν χωράει νους... κολύμπι στις λίμνες των ονείρων μέσα στα μαύρα γλυκά νερά και η σιωπή που άλλο δεν αντέχει στον εαυτό της μονάχη να μιλά. Παντού τριγύρω κόσμος αλλά αυτή μένει μόνη μιλά χωρίς να την ακούν...κλαίει, φωνάζει εγκλωβισμένη και περιτριγυρισμένη από τοίχους με την ηχώ να καταλήγει στο κενό. Ποιος έφταιγε που οι ελπίδες χαθήκαν; Φταίνε αυτοί που της έκοψαν τα φτερά, εκείνοι που μάσησαν τα όνειρα της και τα 'φτησαν χωρίς να σκεφτούν πως κι εκείνη έχει ανάγκη να ονειρεύεται και να ελπίζει; Φταίνε αυτοί που δεν την προστάτευσαν, εκείνοι που έκαναν κομμάτια τη χαρά της χωρις να σκεφτούν πως τα κομμάτια δύσκολα κολλάς ξανά χωρίς να μείνουν τα σημάδια? Κι ενώ τα σκέφτεται όλα αυτά απλά κλείνει τα μάτια... Ονοματεπώνυμο: Παπουτσή Μαριλένα, Σχολική μονάδα: 8ο Γενικό Λύκειο Τρικάλων Τηλ: 2431074661 ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΠΙΣΩ ΑΥΛΗΣ Ποιος επαναστατεί εκεί πέρα; Ποιος πονά κι αγαπάει; Ποιος το αύριο ποτέ δε φοβάται; Στο σκοτάδι βουτάει, χωρίς δάκρυα και πλάνη, χωρίς φόβο και μάταιες ελπίδες Ποιος αγγίζει το ψέμα; Ποιος τρομάζει και φεύγει; Ποιος με δάκρυα στα μάτια κοιμάται; Η καρδιά τραγουδάει, στου θανάτου τη ζάλη, σε βροχή από αστέρια λεπίδες Ποιος παλεύει εκεί πέρα; Ποιος τη μάχη κρατάει; Στον καθρέφτη κοιτά και θυμάται Του αγνώστου το φόβο, της αλήθειας τον πόνο, των ονείρων τις κούφιες ασπίδες Πώς γεννιέται το αίμα; Σε ποιες φλέβες κυλάει; Ποια καρδιά ξεκινά να φοβάται; Του θανάτου την πλάνη, της φωτιάς την απάτη, της αγάπης τις ψεύτικες σπίθες; Ποιος επαναστατεί εκεί πέρα; Ποιος πονά κι αγαπάει; Ποιος το αύριο ποτέ δε φοβάται; Απ’ το σκοτάδι ξυπνάει, χωρίς δάκρυα και πλάνη, χωρίς φόβο και μάταιες ελπίδες Σχολική μονάδα: 4ο Γυμνάσιο Κατερίνης Τηλέφωνο σχολικής μονάδας: 23510-23032 Ονοματεπώνυμο: Γιαννίκη Αικατερίνη Ψευδαίσθηση Γεμάτο στάχτη είναι το έδαφος. Η μέρα θ’ αργήσει να ‘ρθει. Σύννεφα βροχής, καπνός απελπισίας, το πρόσωπο της ασήμαντης πολιτείας είναι γεμάτο συντρίμμια. Το κενό κυριαρχεί παντού… Δεν υπάρχει χώρος για ζωή εδώ. Τα πάντα κείτονται στο καμένο έδαφος και το γκρίζο απέραντο πέλαγο μένει άθικτο. Τα τσακισμένα φτερά του πουλιού χάθηκαν, άφαντα παραμένουν τα αποδυναμωμένα πτερύγια του ψαρού. Εξαφανίστηκε το νου του τετράποδου και η πνοή του δροσερού ανέμου. Μα ποια η αιτία, πώς συνέβη αυτό, πώς το κακό έλαβε εδώ τη θέση; Ψίθυροι που ποτέ δεν εισακούσθηκαν, αλλά επικράτησαν μεγάλες θεωρίες. Δυνατά η σιωπή βουίζει κι η ησυχία σειρά δεν μπορεί να βρει. Ξάφνου, κάπου μέσα στο γκρι έντονο πορτοκαλί εμφανίζεται λουλούδι. Δεν ήταν αέρας που παραμέρισε τη στάχτη το λουλούδι να φανεί, αλλά πονεμένη φωνή που κρυφή άλλο δεν μπορούσε να μείνει. Η κατάθλιψη και ο φόβος αιτία για του λουλουδιού την αποκάλυψη. Κι έτσι η στάχτη έλαμψε, τα συντρίμμια γυάλισαν μπήκε φως ασθενικό στο πρόσωπο της πλέον σημαντικής πολιτείας. Μεγάλο παθητικό χαμόγελο στο απέραντο πέλαγο σχηματίζεται. Μα και πάλι δεν υπάρχει χώρος για ζωή εδώ, τα πάντα είναι μια απλή ψευδαίσθηση! Ονοματεπώνυμο: Μαυρίδου Πολυξένη Τηλέφωνο επικοινωνίας: Το δέντρο της αγάπης Το δέντρο της αγάπης ανθίζει μία φορά, όταν η καρδιά σου χτυπάει δυνατά. Η λογική σ’ αφήνει δε σκέφτεσαι άλλο πια, αυτή που σε οδηγεί είναι τώρα η καρδιά. Στο κάθε χτύπο της, εσύ ζητά απεγνωσμένα να δεις το πρόσωπο αυτό που ζει μόνο για σένα. Ψάξε παντού πάνω στη γη, πραγματικά αξίζει να βρεις το ταίρι σου αυτό που αγάπη σου χαρίζει, Κι άμα το δεντράκι σου δεν άνθισε ακόμα μην απελπίζεσαι γι’ αυτό, δεν ήρθε μάλλον η ώρα. Η αγάπη θα’ρθει γρήγορα καθώς αυτό ψηλώνει και θα ριζώνει μέσα σου κι όλο θα μεγαλώνει. Και τέλος όταν ο καιρός περάσει και διαβεί κάτω από το δεντράκι σας θα είσαστε μαζί. Οι ρίζες του θα’ ναι γερές, σαν την αγάπη δυνατές και αιώνια θα προχωράς μαζί μ’ αυτόν που αγαπάς. Στεφανίδου Παναγιώτα Γεωργία 3ο Γενικό Λύκειο Σερρών 23210 23584 Ζωής ΩΔΗσσεια Κλείσε τα μάτια και με τη δύναμη της ψυχής σου άκου τους οδοιπόρους της ζωής να τραγουδούν άλλοτε χαρούμενο και άλλοτε λυπηρό σκοπό Άκουσε! Το ατελεύτητο της ζωής τραγούδι με στίχους βγαλμένους απ’ την ψυχή σου και μελωδία απ’ τα πιο κρυφά όνειρά σου Νιώσε! Το κάλεσμα της καρδιάς σου, σιγανό αλλά δυνατό για ένα τραγούδι βγαλμένο από εσένα μόνο για εσένα Νιώσε! Τον χτύπο της που γίνεται ρυθμός και γίνε συνθέτης μέγιστος και φτιάξε την πιο εκστατική μουσική Άκουσε! Και οραματίσου ΕΣΥ τους στίχους του αύριο έχοντας στο νου σου τη μελωδία του χτες Χρυσανθή Τρομπούκη / 3ο Λύκειο Άρτας (2681028678 – 2681027597) Η ΑΛΥΣΙΔΑ Κάθισε στην άκρη του δρόμου, κουρασμένος από το ταξίδι. Έμοιαζε ίσως με ζητιάνο, γαλάζιες φλέβες διαγράφονταν μέσα από το γυάλινο δέρμα στα μπράτσα του. Θέλησα να τον αγγίξω αλλά δεν τόλμησα. Άπλωσα το χέρι μου κι έμεινε έτσι, μετέωρο, κάτω από το μεσημεριανό φως. Είχε μια μικροσκοπική ουλή πάνω από το δεξί του φρύδι, μια λιλιπούτεια ένδειξη βίας, ατυχίας ή ίσως απλά απροσεξίας. Θέλησα να την αγγίξω αλλά δεν τόλμησα. Κατέβασα το χέρι μου, το τράβηξα μακριά του, πέρα προς το λυκόφως του ουρανού. Τα μάτια του ήταν μεγάλα και στρογγυλά, ορθάνοιχτα και γεμάτα ιστορίες. Ένα πουλί πέταξε για λίγο από πάνω του χτυπώντας τα μαύρα φτερά του κι έπειτα κάθισε πάνω στα πόδια του. Θέλησα να το διώξω αλλά δεν τόλμησα. Μου φάνηκε πως εκείνο μπορούσε ν' ακούσει τις ιστορίες των ματιών του, πως σ' εκείνο μπορούσε να εκμυστηρευτεί τις ιστορίες του. Το δεξί του χέρι, μέσα στην παλάμη, είχε ένα μικρό καμπυλωτό κόψιμο από μαχαίρι. Μια στάλα αίμα αιωρούνταν εκεί, ζητώντας μια στιγμή ακόμα για να σταθεί, να οξυγονωθεί και, έπειτα, τραγικά να οξειδωθεί και να κυλήσει προς τη μεγάλη της πτώση. Θέλησα να την σκουπίσω αλλά δεν τόλμησα. Έμοιαζε όμορφη, σαν να 'χε πρόσωπο και φωνή και ν' αναζητούσε κι εκείνη κάποιον να αγαπήσει. Στο πίσω μέρος του λαιμού του, πίσω από το λευκό αδαμάντινο δέρμα, κρύβονταν μερικές φακίδες που πάλευαν ανάμεσα στο να αναδυθούν πάνω στο δέρμα του και το να βυθιστούν μέσα του. Θέλησα να τις χαϊδέψω αλλά δεν τόλμησα. Είχε βραδιάσει και πια δεν μπορούσα να τις δω καθαρά. Τώρα, στο σκοτάδι, είχε δυο μεγάλα πετράδια για μάτια που γυάλιζαν παράξενα και μια τρύπα στο στομάχι που έχασκε ανοιχτή. Θέλησα να τρέξω αλλά δεν τόλμησα. Το μαύρο πουλί κρατούσε στο στόμα του την άκρη μιας ατσάλινης αλυσίδας. Όταν τον κοίταξα ξανά, οι φλέβες του έλαμπαν κάτω από το δέρμα του. Η μικρή ουλή του έμοιαζε σαν να άλλαξε σχήμα, τώρα έμοιαζε με στόμα που μου χαμογελούσε ειρωνικά. Η σταγόνα από αίμα είχε μείνει στον αέρα ακίνητη και παγωμένη, λίγο πριν χτυπήσει το έδαφος, και με κοιτούσε. Οι μικρές του φακίδες θύμιζαν αστέρια. Το μάυρο πουλί κρατούσε στο στόμα του την άκρη μιας ατσάλινης αλυσίδας. Πήρα την αλυσίδα και την κλείδωσα γύρω από τη μέση του. Ήθελα μόνο να φύγω. Κλείδωσα την άλλη άκρη της αλυσίδας γύρω από τη δική μου μέση. Ήθελα μόνο να φύγω. Τον έσυρα μαζί μου. Βιργινία Κακαρδάκη Σχολική μονάδα:11ο Γυμνάσιο Λάρισας Τηλέφωνο σχολικής μονάδας: 2410-237153 Ελλάδα μου Κλαδιά ξερά και μια ξύλινη κορδέλα στα όμορφά σου τα μαλλιά. Κουμπιά χρυσά σε μανίκια ξεφτισμένα η παραδοσιακή σου φορεσιά. Ξύλινα καρφιά με μίσος νοτισμένα καρφώνουν τα νέα τα παιδιά. Νεκρά σχολειά στις ρίζες σου κρυμμένα δώσε τους ζωή και λευτεριά. Λεφτά πολλά στα πορτοφόλια τα κλεμμένα ψάξε αλλά μην ζητήσεις δανεικά. Άμοιρη Ελλάδα σε φυλακή κλεισμένη ήσουν πάντα στη λιακάδα μα τώρα μοιάζεις ξένη. Ευστρατίου Ραφαέλα 6ο Γενικό Λύκειο Καβάλας Χρυσοστόμου Σμύρνης 10 Αναπόφευκτο τίμημα Μου είπαν πως δεν υπάρχει μετά θάνατον ζωή Ο θάνατος δεν είναι όμως το τέλος Υπάρχουνε στιγμές μες στη ζωή, Στιγμές μεγαλύτερης οδύνης Υπάρχουν όνειρα και σκέψεις Που κατά γράμμα χρόνος δεν υπάρχει Εκεί λοιπόν που σταματάει η καρδιά, και ανάσα παίρνουμε μεγάλη, Δεν είναι ο θάνατος, ποτέ δεν ήταν ... Είναι η άδικη αγωνία του κακού Και η μιζέρια, η ταπεινότατη της σκέψης Πώς να πεις θάνατο τη στιγμή που όλα τελειώνουν Και γι άλλον άνθρωπο αρχίζουν... Πονάει πολύ, μα δε σ’ αγγίζει Θα ‘θελες να ‘σουν ζωντανός, Μα στη ψυχή πάντα νεκρός, εχθρός ονείρων Στο μαύρο το πηγάδι της κατάντιας Θάνατος είναι αρχή καταστροφής και όχι τέλος Η απόληξη η μαύρη, άδεια η νύχτα του ταξιδιού Μα υπήρχε μετέπειτα ζωή στα δεδομένα μιας θεωρίας ενός θανάτου Υπήρχε, μα την έχασες. Απλά, κενά, και άσπρα... Και τώρα σβήνει ο φωτισμός Δε σε χειροκροτά κανείς... Σκιά... Κατρακάρη Αγγελική 6ο Γενικό Λύκειο Καβάλας Χρυσοστόμου Σμύρνης 10 Μόνη μέσα στους ανθρώπους Δεν θέλω να μείνω άλλο Μα κάτι με κρατάει Κάτι με κρατάει στο άγνωστο Εκεί που κανέναν δεν ξέρω Κι όλοι είναι γνώριμοι Τόσοι άνθρωποι τριγύρω Μα αισθάνομαι μόνη Σ’αυτό το άγνωστο περιβάλλον Που μοιάζει τόσο γνώριμο Όλοι είναι μακριά μου Κι όμως φαίνονται τόσο κοντά Κανένας δεν μ’ακούει Κι όμως φωνάζω Όλα αλλάζουν Κι όλα μένουν στάσιμα Τι είναι χειρότερο δεν ξέρω Δεν θέλω να μείνω άλλο Δεν θέλω να μάθω τίποτα Ο πόνος μεγαλώνει Μα θέλω να φύγει Να φύγει μαζί μου Κάπου αλλού Εκεί που κάποιος θα μ’ακούει, όταν φωνάζω Θα μου πιάνει το χέρι, όταν φοβάμαι Κάπου αλλού Μακριά από τους ανθρώπους που τίποτα πια δεν τους αγγίζει που δεν σε βλέπουν καν κι ας είσαι δίπλα τους.. Παπαδημητρίου Δήμος 6ο Γενικό Λύκειο Καβάλας, Χρυσοστόμου Σμύρνης 10, ΤΚ 65403 Ανατολή. Πετάς ψηλά. Νομίζω άρχισες να χάνεσαι. Σκύβει ο ουρανός να σε πάρει πάνω του, Άραγε, μπορείς να βαστάξεις; Ήδη πολύ φεύγεις. Μακριά. Κόκκινο το φόρεμα που φορούσες. Σε κάτι χλωμά αστέρια σκόνταψες. Ένα μικρό κομμάτι από το φόρεμα μόνο πήραν, εσύ σηκώνεσαι Δε πρόλαβαν, βλέπεις, να σε συγκρατήσουν. Μα, γιατί όμως βιάζεσαι τόσο; Αποφασιστικά, ξεμακραίνεις. Δε σε παρακολουθώ αρκετά πλέον, δε μπορώ. Τάχα να ήξερα πού πηγαίνεις; Σε μάγεψε το ταξίδι σου λοιπόν. Σκίζεις τον αέρα, προχωράς. Να! Τώρα διαλύεις γκρίζα σύννεφα! ‘’Μακάρι, Τίποτα να μη σε βαραίνει!’’ Μέσα στην Ανατολή τρύπωσες. Ελάχιστα σε ξεχωρίζω, μόνο μάλλον το πρόσωπο. Το ξημέρωμα να σε κάλυψε; Χαμογέλασες. Μπορεί τελικά και να με άκουγες · Αυτό σου φώναξα: ‘’Συνέχισε να λάμπεις , σε παρακαλώ!’’ Καθώς αποχωριζόταν ο ουρανός το αδύναμο, μελανό του πέπλο, Το φόρεμά και το κορμί σου, φως τα στόλισε ισχυρό. Και έλαμψες με πορφυρές ακτίνες, Και καταρρέει τώρα το σκοτάδι ανίσχυρο. Τα καταφέρνεις- Ξημέρωσε. Αντιθέσεις Βόλτες στο γκρι, χωρίς φωνή, κοιτώ το μαύρο εκεί πίσω η πνοή είναι Κραυγή σ’ αυτόν τον κόσμο που βαδίζω, η Ζωή μηδαμινή, τουλάχιστον, δεν την γνωρίζω Μα –να ζήσω- προσπαθώ ούτως ώστε να τη συναντήσω. Με ηδονή πολλές φορές άνετα μπορώ να μπουχτίσω και ίσως σε μια απ’ αυτές μπορεί το μέλλον μου να χτίσω, Μα επειδή τις περισσότερες το Άδοξο αντικρίζω, προτιμώ να μείνω πίσω, την ψυχή μου μην αφήσω. Απ’ την αρχή φόβοι πολλοί μου λεν πολλά να παρατήσω, Μα έχω μάθει το κακό απ’ το καλό να ξεχωρίζω, έχω μάθει πού την προσοχή να δείξω και τουλάχιστον νομίζω πως μπορώ να συνεχίσω. Ένα πρωί…θέλω κατάματα τον ήλιο να αντικρίσω και ένα απόγευμα…το φως του να κρατήσω… Ίσως το βράδυ, να μοιράσω αυτό το φως και στη ελπίδα του φωτός, το κάθε πλάσμα να μυήσω… Ιωάννης Προκόπος Τάξη Γ 4ο Γενικό Λύκειο Τρίπολης ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΠΑΓΚΡΑΤΙ Είναι το σπίτι στο Παγκράτι ένας τόπος μαγικός. Απ’ έξω του περνά κόσμος και κόσμος, μα που και που και κανένας κωμικός. Το κοιτάζουν όλοι και αρχίζουν να γελούν, Τα πατώματα τα τρύπια φταίνε τώρα για πολλούς. Άλλοι λένε για τα τζάμια άλλοι για τα υδραυλικά, Άλλοι κοιτάζουν τα πρεβάζια που προκαλούν το σαματά. Κι οι πολυκατοικίες γύρω το κοιτάζουν και μειδιούν, Είναι μικρό και στενάχωρο, Ξέβαφο και βαρετό. Χωρίς αμφιβολία δεν είναι πλέον για αυτούς. Έχεις δίκιο το δίχως άλλο, είναι πλέον ξεχασμένο απ’ τους πολλούς. Το σπιτάκι στο Παγκράτι δεν ακούει και δεν μιλά, Αλλά ζει στις θυμισές του, τα σημάδια τα παλιά. Τότε που ‘βλεπε απ’ έξω τα παιδιά να γυρωβολούν, Κάστρα να κτίζουν λέγοντας του πως θα ζουν. Όταν ο ήλιος το ‘λιάζε με τα ζεστά του τα φιλιά. Μα και τότε που ηχούσαν τα μαρμάρινά του τα σκαλιά. Πλέον γέρνει κι είναι έτοιμο να φύγει απ’ τη ζωή. Αυτό είδαν οι προεστοί και φέραν πάνω του εκσκαπτικού τη μηχανή. Ήταν άδειο λένε μακρινό μα και χωρίς ιδανικό … Και μια και δυο ξεκίνησε το εκσκαπτικό … Και εγώ στέκομαι εδώ με έναν κόμπο στο λαιμό… Σταθάς Αλέξανδρος Τάξη Γ 4ο Γενικό Λύκειο Τρίπολης Στοιχεία Μαθητή Ονοματεπώνυμο: Παναή Ντόρια Πατρώνυμο: Τάξη: ΑΓ2 Στοιχεία Σχολικής Μονάδας Γυμνάσιο Ροδίων Παιδεία Ηλία Βενέζη 85100 Ρόδος 2241060750/2241060752/2241001422/2241001400 info@rpschool.gr ΑΝΟΙΞΗ ΗΡΘΕ ΞΑΝΑ Ήρθε η Άνοιξη ξανά και τα πουλάκια χαρωπά τραγουδάνε Ήρθε η Άνοιξη παιδιά και τα λουλούδια στη σειρά να γελάνε. Όλα γύρω πρασινίζουν την χαρά παντού σκορπίζουν σαν ανθίζουν. Όταν έρθει το βραδάκι σαν θα πας στο λιβαδάκι όλα θα μυρίζουν. Τα λουλούδια που έχει ο Μάης στο φουστάνι της Δανάης είναι πάνω. Αέρας φυσάει απαλά κουνά τα δέντρα σιγανά κι εγώ κοιτάζω με χαρά. Ντόρια Παναή Στοιχεία Μαθητή Ονοματεπώνυμο: Κωνσταντινίδη Τατιάνα Πατρώνυμο: Κωνσταντίνος Τάξη: ΑΓ2 Στοιχεία Σχολικής Μονάδας Γυμνάσιο Ροδίων Παιδεία Ηλία Βενέζη 85100 Ρόδος 2241060750/2241060752/2241001422/2241001400 info@rpschool.gr Όνειρο αγάπης Το βράδυ πάνω στη σοφίτα τα όνειρά μου αναπολώ, στο όνειρό μου ξαναμπήκα, λίγο πριν σε ξαναδώ. Βαθιά μες στο μυαλό μου, Κοιμάται το όνειρό μου, Σ’ αυτό το όνειρο θαρρείς εσύ είσαι πρωταγωνιστής. Πολύ βαθιά μες στη ματιά σου Κρύβονται τ΄ απόκρυφα μυστικά σου, Μα εγώ να ξέρεις θα τα βρω Και θα τα μάθω στο λεπτό! Θέλω να βγούμε απ’ το όνειρό μου για να νιώσω αληθινά, ότι σε’ χω στο πλευρό μου και μ’ αγαπάς αληθινά… Το ποίημα αυτό, είναι μόνο για ΄σένα, για να μάθεις πόσο σ΄ αγαπώ πιο πολύ και από ΄μένα λαχταράω τόσο να στο πω… ΤΑΤΙΑΝΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ Κοντσέ Αφροδίτη 2ου ΓΕΛ Κατερίνης μαθήτρια Γ΄ Λυκείου Το Μήλο Το φαγωμένο μαντίλι φιμώνει τα κατσαρά μαλλιά σιωπηλό, ρουφά και την τελευταία ρανίδα της γνώσης με ταινία τα μάτια λευκή δένουν να νιώθει μόνο το φως στα τσίνορα Να θυμάται να τιμωρείται σαν μελλοθάνατος φαγωμένο το πάλκο με μυρμήγκια στο χρώμα της αποσύνθεσης μικρά με ανάσα που μυρίζει πείνα φωλιάζουν στην υγρασία των νυχιών τον γυμνώνει το φως πονά η παλιά πληγή ύπουλη μάχης για το μεσοφόρι κάποιας πόρνης βρωμισμένο με εμετό ηδονή και κοινωνία σκύβει βλάσφημα στο ασήμι της λεπίδας σώμα κλεψύδρας λάφυρο με μνήμη ενός αλμυρού κόκκου ευλαβικά χαϊδεύει την κοιλότητα η καρωτίδα, με μια βαθιά της σκέψη ανασαίνει ένα ολάκαιρο σύννεφο κοροϊδεύοντας ολάκαιρη την ανθρωπότητα είναι ελεύθερος όπως μόνος Και να το χρίσμα απ’τη Σαλώμη κόκκινο όχι της φωτιάς «Ένα παιδί τρώει ένα κόκκινο. μήλο απλώς αίμα. Ονοματεπώνυμο μαθητή: Χότζα Ρέντι Σχολική μονάδα: Παράρτημα 6ου γυμνασίου στο Ε.Κ.Κ.Ν. Βόλου Η χώρα των δακρύων Κάθε φορά που χάνομαι στις σκέψεις μου τρελαίνομαι… Όχι πως μ’ ενοχλεί…όχι… απλά σε κάτι θέλω να ξεσπάσω. Δεν είμαι καλά... σπάνια γελάω τελευταία...κοιμάμαι ταραγμένα. Δεν έχω νέα απ’ έξω καιρό πολύ τώρα, έχω χαθεί με φίλους, δεν έχω τίποτε να περιμένω απ’ όλους όσους χρειάζομαι κοντά μου! Ζητώ μόνο να σπάσει αυτός ο παγωμένος τοίχος που μου στερεί το φως. Είναι γεμάτη μυστήριο η χώρα των δακρύων... Ο καιρός περνά και χάνω την πίστη μου σιγά -σιγά. Περιμένω να φτάσει για μένα η αγάπη στις αφίξεις. Όσο είμαι στην απομόνωση μαζεύω τις δυνάμεις μου και προετοιμάζομαι για τη μεταμόρφωση! Δεν είμαι κακός άνθρωπος… έχω μέσα μου αγάπη για τον καθένα. Ποτέ δεν υποκρίθηκα… να το θυμάσαι. Στάσου πλάι μου… κάθε φορά που χάνομαι να μπορώ να ’ρχομαι πίσω. Να βαδίζω σε δρόμους άγνωστους ως χτες. Να σβήσω φόβους σου, να είμαι πλάι σου, να μη φοβάμαι! Αφήνω τα μεγάλα λόγια στην άκρη, στις σκιές δε λυγίζω, γυρεύω μόνο έρωτα μη με πληγώσεις… είμαι παιδί ακόμα. Είναι τόσο σκληρή η χώρα των δακρύων… Κι αν κάποιοι δεν με σέβονται δεν τους αδικώ. Κάτι πήγε στραβά στη διαδρομή μας μια μέρα και τους θεούς θυμώσαμε κι έτσι μας έδιωξε η ίδια μας η πατρίδα και μας έθαψε σε μία φυλακή με τις τύχες μας να αιωρούνται, με τα όνειρά μας να ψυχορραγούν! Ταπεινωθήκαμε, μας εξευτέλισαν, χάσαμε τη ρότα, χαθήκαμε! Είναι τόσο πνιγηρή η χώρα των δακρύων… Αυτές τις αράδες τις γράφω σε μέρες δύσκολες. Αναρωτιέμαι αν φτάσουν ποτέ στον προορισμό τους… αν έχουν σκοπό ή αν γράφτηκαν για να μου πάρουν την πίκρα για λίγο, να μ’ αλαφρώσουν ν’ αντέξω τη σιωπή που με τυραννά. Να γλιτώσω μια μέρα από δω μέσα, να ’μαι απ’ τους τυχερούς που έφτασαν κοντά στο θάνατο και γύρισαν πίσω να παλέψουν με τη ζωή! ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΟΥ ΝΙΝΑ ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΣΟΥΦΛΙΟΥ 25540 22294 «ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ» Μες στη πλάνη του μυαλού μου σε ζητάω ψάχνοντάς σε στις στοές μου ξενυχτάω και μεθάω από το άρωμα που τόσο με φοβίζει μη το χάσω, θα σε πιάσω. Θα σ’ αφήσω να μου φύγεις Κι όταν πια θ’ απελπιστώ Πως δε σε βρίσκω όταν θα πω, θα βουτήξω στο κενό για να πιαστώ απ’ τα κενά σου απ’ τα όνειρά σου, απ’ τη καρδιά σου. Στα φτερά σου ν’ ακουμπήσω λίγο φώς, από το βάθος της ψυχής μου και να βγω στην επιφάνεια για να πω ένα σ’ αγαπώ με τη λαχτάρα της φωνής μου. Ν’ ακούσω με τον άνεμο να παίζεις Να τραγουδάς και να γελάς και να χάνεσαι μακριά μες’ το σκοτάδι κι εγώ να ψάχνω στα κρυφά για ένα σου χάδι που να λέει καληνύχτα και ν’ ακουμπά τα δυο μου μάτια για να κλείσουν. Κι όταν πια όλα τα φώτα του μυαλού μας σβήσουν εσύ θα στέκεσαι κοντά μου θα σε βρω στην αγκαλιά μου με τη ματιά σου κλειδωμένη στη δικιά μου. Κι όταν θα είμαι ολότελα ευτυχισμένος και χαμένος μεθυσμένος απ’ τη ζεστή σου αναπνοή δε θ’ αφήσω να φύγεις από κοντά μου θα είσαι πάντα δικιά μου θα είμαστε πάντα μαζί… ΣΟΛΑΚΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ 4ο ΓΕ.Λ. ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΗΣ - 2310 659540 Άλλαξέ τον Τα βήματά σου πάντα θα περπατάνε στα περασμένα σου βήματα. Ο κόσμος σου πάντα θα περιστρέφεται κάπου κρυμμένος μέσα στον κόσμο σου κι εσύ θα μένεις ανέλπιστα ο εαυτός σου. Τα γερασμένα δέντρα της αυλής σου θα σε κοιτάζουν μ’ αυτό το ίδιο βλέμμα που σε κοίταζαν όταν τα φύτεψες κρύβοντας μια ευχή στο χώμα. Ο ουρανός πιστός πάντοτε στο γαλάζιο έρωτά του και το ανέμελο μικρό σύννεφο παγιδευμένο στην αιώνια παιδικότητά του θα στέκονται από πάνω σου στην ίδια θέση όπως και τότε που αγκαλιά με το φρεσκοκουρεμένο γρασίδι τα κοιτούσες και ονειρευόσουν έναν άλλον κόσμο. Όμως ο κόσμος σου παραμένει τραγικά ο ίδιος. Μη φοβηθείς! Άλλαξέ τον! ΑΝΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ 3Ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΟΡΩΠΙΟΥ 194 00, ΚΟΡΩΠΙ ΤΗΛ: 210-6020093 Τα σοκάκια Πώς να συγκρατήσω τον θυμό μου… Πώς το στόμα μου κλειστό… Όταν το βλέμμα μου γυρίζω… Στα σοκάκια… Τι να δω… Άνθρωποι εξαθλιωμένοι… Άνθρωποι… Όπως και εμείς… Τα σκουπίδια μας να ψάχνουν… Μπας και βρουν λίγη τροφή… Μου μιλάς για ελευθερία, για ισότητα, για μέλλον Για αγάπη και στοργή… Η καρδιά μου όμως μένει στα σοκάκια ολημερίς Ναι… Το ξέρω έχουμε κρίση… Είναι δύσκολοι καιροί… Αλλά αυτοί είναι παρατημένοι… Χωρίς καμία επιλογή… Και θυμώνω… Και ξεσπώ… Τα ‘χω με τον εαυτό μου… Και με όλα τα παιδιά… Που συνέχεια ζητούνε… Λεφτά… Για να πάρουνε χαρά Και δεν δίνουνε δεκάρα για την κατάσταση που επικρατεί… Μόνο την πάρτη τους κοιτάνε… Μήπως… Πιάσουν την καλή… Ίσως πρέπει να σκεφτούμε όλοι εμείς οι έφηβοι… Την κατάσταση αυτή… Και αντί μόνο να ζητάμε… Να προσφέρουμε και εμείς… 2ο Γενικό Λύκειο Παλλήνης Λεονταρίου και Κολλεγίου Κάντζα 15351 Παλλήνη Τηλέφωνο: 210 6659019 FAX : 210 6655305 Ε-MAIL: mail@2lyk-pallin.att.sch.gr Ονοματεπώνυμο: Κατεβαίνη Παναγιώτα ΠΟΛΕΜΟΣ Πόλεμος Καταστροφή, όλεθρος Άνθρωποι πεθαίνουν Οι ψυχές αρρωσταίνουν Με μίσος γεμίζουν Οι απώλειες στοιχίζουν Άνθρωποι πονούν Τους δικούς τους αναζητούν Τους αποχωρίζονται χωρίς να θέλουν Πως θα τους χάσουν σαν να μην το ξέρουν Όλα κινούνται με βάση οικονομικά συμφέροντα Οι ζωές των ανθρώπων δεν αποτελούν δικά τους ενδιαφέροντα Όλα για το χρήμα Δεν είναι όμως κρίμα; Η αγάπη για το συνάνθρωπο χαμένη Σαν παπαρούνα μαραμένη Γιατί όμως να είναι έτσι; Αφού απ’ αυτούς που πολεμούν κανείς δεν έχει φταίξει Όλα ξεκινούν από άλλους Αυτούς τους πάντα σωστούς τους μεγάλους Κάνουν ό,τι θέλουν γιατί έχουν δύναμη Μα στην πραγματικότητα είναι αδύναμοι Κι αυτό στο τέλος θα φανεί Γιατί η αγάπη είναι πιο ισχυρή Μπορεί αυτοί να κερδίζουν χρήματα Και να καθιστούν τους άλλους θύματα Όμως τελικά είναι μόνοι Και η εξουσία τους αγχώνει Φέρονται πρωτόγονα, γίνονται τρελοί Η μανία για το χρήμα, πόλεμος, μεγάλη απειλή. Φαφουτάκη Ιωσηφίνα Μαθήτρια Γ’ Λυκείου 1ο ΓΕΛ Ιεράπετρας Λασιθίου Τηλ.: Στο λίγο χρόνο που έχουμε Στο λίγο χρόνο που έχουμε άφησέ με να ψιθυρίζω το όνομα σου, σαν προσευχή ˙ στο λίγο χρόνο που έχουμε. Στο λίγο καιρό που απέμεινε άσε με να κρυφτώ στην αγκαλιά σου, να φυγαδέψω στην αγάπη σου το Όνειρο, μέσα στα χείλι σου, στο βλέμμα ˙ στο λίγο καιρό που απέμεινε. Στη λαξεμένη τελειότητα του Απέραντου σύννεφο το σύννεφο πλανιέσαι κι ας ξέρουμε πως μόνο στη ξαστεριά παίρνεις μορφή. Σε παρακαλώ, στη λίγη ώρα που έχουμε άσε με να μάθω τη μορφή σου, να εξερευνήσω με το βλέμμα μου τον κόσμο σου ˙ στη λίγη ώρα που έχουμε. Στις λίγες στιγμές που απέμειναν άσε με να χαράξω το όνομα σου με πυρακτωμένα γράμματα στον άνεμο, να σχηματιστεί έξω απ’ το παράθυρο, να πέσει ˙ στις λίγες στιγμές που απέμειναν. Όμως για κάποια Καλυψώ, ο πιο μεγάλος φόβος είναι η Πηνελόπη, στο κρύο μαζί με τον άτυχο Οδυσσέα της ˙ πάντα στο κρύο. Μαθήτρια: Αθανασιάδου Γεωργία Τηλέφωνο μαθήτριας: 2463029627 Σχολείο: 3ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΠΤΟΛΕΜΑΙΔΑΣ Τηλέφωνο σχολείου :2463023880 Σοφός παραλογισμός Κοιτάζω απ’ το παράθυρο Με κάπνα λερωμένο πως το όνειρο το παιδικό είναι πλέον χαμένο. Τότε ονειρευόμουνα ήλιους, ζωή και αγάπη, μα τώρα αποδείχθηκε πως είναι οφθαλμαπάτη. Ζω πια τον θάνατο την πείνα και το δάκρυ, ψυχές που ‘χουν κρυφτεί παιδιά σκυφτά στην άκρη. Ο άνθρωπος ζει μόνος του πάει κόντρα στην φύση νομίζει πως στην χαρά το χρήμα είναι η λύση. Λείπουν στιγμές που κάποτε χαρίζαν ευτυχία που σήμερα τις συναντάς σε γκρι φωτογραφία. Μα μέσα μου ξέρω καλά και δεν το βάζω κάτω πως μόνοι μας κι όλοι μαζί θα φύγουμε απ’ τον πάτο. Θέλει ελπίδα κι άγνοια για τι θα πουν οι άλλοι διότι η τόλμη μοναχά θα μας λυτρώσει πάλι. Μαθήτρια: Κοσμίδου Δόμνα Σχολείο: 3ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΠΤΟΛΕΜΑΙΔΑΣ Τηλέφωνο σχολείου :2463023880 Απλά γιατί «μου λείπεις»..!! Φοβάμαι γιατί ο φόβος υπάρχει μέσα σου.. Γελάω γιατί η χαρά κυριαρχεί στο πρόσωπο σου.. Ζω γιατί τα μάτια σου είναι η ζωή μου.. Σ’αγαπάω γιατί η καρδιά μου χρειάζεται την αγκαλιά σου.. Σκέφτομαι γιατί πρέπει να μάθω τον λόγο που είσαι εσύ..!! Βαριέμαι γιατί μπορείς και ζεις χωρίς την συντροφιά μου.. Κουράζομαι γιατί η ψυχή σου παύει να υπάρχει μέσα μου.. Προσπαθώ γιατί πρέπει να κάνω πραγματικότητα τ’όνειρα σου.. Πεινάω???..Όχι γιατί δεν υπάρχει όρεξη σε τέτοια δυσκολία.. Πονάω γιατί χάνομαι στα μάτια σου..ξέροντας πως δεν είσαι εκεί.. Ροκάρω γιατί ξεχνάω το πρόβλημα «απογοήτευση».. Κοιτάζω χωρίς να υπάρχει κάτι να δω.. Ρωτάω για το λόγο πως ζω στο κενό..!! Μαθήτρια: Μυλωνά Μαρία Σχολείο: 3ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΠΤΟΛΕΜΑΙΔΑΣ Τηλέφωνο σχολείου :2463023880 «Το σπίτι» Ο χρόνος πέρασε, περνάει, πάει· ο χαμός έγινε απουσία ζωερή · Στο μυαλό μου εικόνες τριγυρνούν – -αναζητούν τη χαμένη ελπίδα, αυτή που στον κόσμο ζει, τον βοηθάει στη ζωή. Μες την ανησυχία μου βλέπω έξω από το παράθυρο το χιόνι να πέφτει απαλό στο φως της μέρας, όλα άσπρα έξω από το σπίτι · αλλά αυτό είναι … σκοτεινό. Μέσα μια εικόνα σκιερή κάθεται, περιμένει, την ελπίδα προσμένει να έλθει ένα πρωί. Όλος ο κόσμος χαίρεται, κάθεται – δε σκέφτεται, το σπίτι όμως είναι άδειο, μόνο ένας βρίσκεται σ΄αυτό. Βράδυασε · Η γυναικεία φιγούρα έφυγε από το παράθυρο στο τζάκι δίπλα έκατσε … να διώξει τη μοναξιά … αλλά η ελπίδα χάθηκε ακόμη μια φορά. Φαφουτάκη Ιωσηφίνα Μαθήτρια Γ’ Λυκείου 1ο ΓΕΛ Ιεράπετρας Λασιθίου Τηλ.: Στο λίγο χρόνο που έχουμε Στο λίγο χρόνο που έχουμε άφησέ με να ψιθυρίζω το όνομα σου, σαν προσευχή ˙ στο λίγο χρόνο που έχουμε. Στο λίγο καιρό που απέμεινε άσε με να κρυφτώ στην αγκαλιά σου, να φυγαδέψω στην αγάπη σου το Όνειρο, μέσα στα χείλι σου, στο βλέμμα ˙ στο λίγο καιρό που απέμεινε. Στη λαξεμένη τελειότητα του Απέραντου σύννεφο το σύννεφο πλανιέσαι κι ας ξέρουμε πως μόνο στη ξαστεριά παίρνεις μορφή. Σε παρακαλώ, στη λίγη ώρα που έχουμε άσε με να μάθω τη μορφή σου, να εξερευνήσω με το βλέμμα μου τον κόσμο σου ˙ στη λίγη ώρα που έχουμε. Στις λίγες στιγμές που απέμειναν άσε με να χαράξω το όνομα σου με πυρακτωμένα γράμματα στον άνεμο, να σχηματιστεί έξω απ’ το παράθυρο, να πέσει ˙ στις λίγες στιγμές που απέμειναν. Όμως για κάποια Καλυψώ, ο πιο μεγάλος φόβος είναι η Πηνελόπη, στο κρύο μαζί με τον άτυχο Οδυσσέα της ˙ πάντα στο κρύο. ΑΝΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ 3Ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΟΡΩΠΙΟΥ 194 00, ΚΟΡΩΠΙ ΤΗΛ: 210-6020093 Τα σοκάκια Πώς να συγκρατήσω τον θυμό μου… Πώς το στόμα μου κλειστό… Όταν το βλέμμα μου γυρίζω… Στα σοκάκια… Τι να δω… Άνθρωποι εξαθλιωμένοι… Άνθρωποι… Όπως και εμείς… Τα σκουπίδια μας να ψάχνουν… Μπας και βρουν λίγη τροφή… Μου μιλάς για ελευθερία, για ισότητα, για μέλλον Για αγάπη και στοργή… Η καρδιά μου όμως μένει στα σοκάκια ολημερίς Ναι… Το ξέρω έχουμε κρίση… Είναι δύσκολοι καιροί… Αλλά αυτοί είναι παρατημένοι… Χωρίς καμία επιλογή… Και θυμώνω… Και ξεσπώ… Τα ‘χω με τον εαυτό μου… Και με όλα τα παιδιά… Που συνέχεια ζητούνε… Λεφτά… Για να πάρουνε χαρά Και δεν δίνουνε δεκάρα για την κατάσταση που επικρατεί… Μόνο την πάρτη τους κοιτάνε… Μήπως… Πιάσουν την καλή… Ίσως πρέπει να σκεφτούμε όλοι εμείς οι έφηβοι… Την κατάσταση αυτή… Και αντί μόνο να ζητάμε… Να προσφέρουμε και εμείς… Ονοματεπώνυμο: Κατεβαίνη Παναγιώτα - ΠΟΛΕΜΟΣ Πόλεμος Καταστροφή, όλεθρος Άνθρωποι πεθαίνουν Οι ψυχές αρρωσταίνουν Με μίσος γεμίζουν Οι απώλειες στοιχίζουν Άνθρωποι πονούν Τους δικούς τους αναζητούν Τους αποχωρίζονται χωρίς να θέλουν Πως θα τους χάσουν σαν να μην το ξέρουν Όλα κινούνται με βάση οικονομικά συμφέροντα Οι ζωές των ανθρώπων δεν αποτελούν δικά τους ενδιαφέροντα Όλα για το χρήμα Δεν είναι όμως κρίμα; Η αγάπη για το συνάνθρωπο χαμένη Σαν παπαρούνα μαραμένη Γιατί όμως να είναι έτσι; Αφού απ’ αυτούς που πολεμούν κανείς δεν έχει φταίξει Όλα ξεκινούν από άλλους Αυτούς τους πάντα σωστούς τους μεγάλους Κάνουν ό,τι θέλουν γιατί έχουν δύναμη Μα στην πραγματικότητα είναι αδύναμοι Κι αυτό στο τέλος θα φανεί Γιατί η αγάπη είναι πιο ισχυρή Μπορεί αυτοί να κερδίζουν χρήματα Και να καθιστούν τους άλλους θύματα Όμως τελικά είναι μόνοι Και η εξουσία τους αγχώνει Φέρονται πρωτόγονα, γίνονται τρελοί Η μανία για το χρήμα, πόλεμος, μεγάλη απειλή. Μαθήτρια: Αθανασιάδου Γεωργία Σχολείο: 3ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΠΤΟΛΕΜΑΙΔΑΣ Τηλέφωνο σχολείου :2463023880 Σοφός παραλογισμός Κοιτάζω απ’ το παράθυρο Με κάπνα λερωμένο πως το όνειρο το παιδικό είναι πλέον χαμένο. Τότε ονειρευόμουνα ήλιους, ζωή και αγάπη, μα τώρα αποδείχθηκε πως είναι οφθαλμαπάτη. Ζω πια τον θάνατο την πείνα και το δάκρυ, ψυχές που ‘χουν κρυφτεί παιδιά σκυφτά στην άκρη. Ο άνθρωπος ζει μόνος του πάει κόντρα στην φύση νομίζει πως στην χαρά το χρήμα είναι η λύση. Λείπουν στιγμές που κάποτε χαρίζαν ευτυχία που σήμερα τις συναντάς σε γκρι φωτογραφία. Μα μέσα μου ξέρω καλά και δεν το βάζω κάτω πως μόνοι μας κι όλοι μαζί θα φύγουμε απ’ τον πάτο. Θέλει ελπίδα κι άγνοια για τι θα πουν οι άλλοι διότι η τόλμη μοναχά θα μας λυτρώσει πάλι. Μαθήτρια: Κοσμίδου Δόμνα Σχολείο: 3ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΠΤΟΛΕΜΑΙΔΑΣ Τηλέφωνο σχολείου :2463023880 Απλά γιατί «μου λείπεις»..!! Φοβάμαι γιατί ο φόβος υπάρχει μέσα σου.. Γελάω γιατί η χαρά κυριαρχεί στο πρόσωπο σου.. Ζω γιατί τα μάτια σου είναι η ζωή μου.. Σ’αγαπάω γιατί η καρδιά μου χρειάζεται την αγκαλιά σου.. Σκέφτομαι γιατί πρέπει να μάθω τον λόγο που είσαι εσύ..!! Βαριέμαι γιατί μπορείς και ζεις χωρίς την συντροφιά μου.. Κουράζομαι γιατί η ψυχή σου παύει να υπάρχει μέσα μου.. Προσπαθώ γιατί πρέπει να κάνω πραγματικότητα τ’όνειρα σου.. Πεινάω???..Όχι γιατί δεν υπάρχει όρεξη σε τέτοια δυσκολία.. Πονάω γιατί χάνομαι στα μάτια σου..ξέροντας πως δεν είσαι εκεί.. Ροκάρω γιατί ξεχνάω το πρόβλημα «απογοήτευση».. Κοιτάζω χωρίς να υπάρχει κάτι να δω.. Ρωτάω για το λόγο πως ζω στο κενό..!! Μαθήτρια: Μυλωνά Μαρία Σχολείο: 3ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΠΤΟΛΕΜΑΙΔΑΣ Τηλέφωνο σχολείου :2463023880 «Το σπίτι» Ο χρόνος πέρασε, περνάει, πάει· ο χαμός έγινε απουσία ζωερή · Στο μυαλό μου εικόνες τριγυρνούν – -αναζητούν τη χαμένη ελπίδα, αυτή που στον κόσμο ζει, τον βοηθάει στη ζωή. Μες την ανησυχία μου βλέπω έξω από το παράθυρο το χιόνι να πέφτει απαλό στο φως της μέρας, όλα άσπρα έξω από το σπίτι · αλλά αυτό είναι … σκοτεινό. Μέσα μια εικόνα σκιερή κάθεται, περιμένει, την ελπίδα προσμένει να έλθει ένα πρωί. Όλος ο κόσμος χαίρεται, κάθεται – δε σκέφτεται, το σπίτι όμως είναι άδειο, μόνο ένας βρίσκεται σ΄αυτό. Βράδυασε · Η γυναικεία φιγούρα έφυγε από το παράθυρο στο τζάκι δίπλα έκατσε … να διώξει τη μοναξιά … αλλά η ελπίδα χάθηκε ακόμη μια φορά. Μαρία Ζαμπετάκη 2ο Ενιαίο Λύκειο Ιεράπετρας τηλ. σχολείου 28420 22379 ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ I. Άτακτες σκέψεις στοιβαγμένες σε σκοτεινούς κι απλησίαστους διαδρόμους. Ένας βράχος γεμάτος από χαραγμένα «σ’ αγαπώ» , ξεχασμένα. Ο κυριακάτικος ήλιος καταδύεται στο νερό της δύσης Και μισοφαίνεται ακόμα δειλά, μες από αιθέρια σύννεφα. Αόρατα καράβια χαμένα κάποτε στο μπλε, Τα βλέπεις τώρα καθαρά στον ορίζοντα να χαιρετούν τα θαλασσοπούλια Και να υπόσχονται να ξαναγυρίσουν για ‘σένα. Ακούραστα παιδιά χλιμιντρίζουν στα ρηχά νερά της βαθιάς καρδιάς Αναρριχώνται σταγόνες σκέψεις απ’ τον ωκεανό και ζητάνε ελευθερία, μετενσάρκωση. Ο αέρας κατευθύνει το κορμί προς την αλήθεια Κι η καρδιά βυθίζεται στη λησμονημένη αγάπη. Ένα ιερό ηλιοβασίλεμα αναταράσσει το κυρτό σώμα, οι παλμοί εκτοπίζονται, Το πνεύμα χορεύει στον άψογα απροσδιόριστο ρυθμό της στιγμής. Τρέμεις απ’ τη λησμονιά γι’ αυτά που ποθείς να ζήσεις πριν δύσεις, Απ’ το συναίσθημα, από τα άτακτα λόγια που ζητάνε επειγόντως τάξη. Ευλογία να ‘σαι μόνος μ’ ένα συζητήσιμο εαυτό Κι ένα περίεργα ακούραστο χέρι στις διαταγές της ψυχής Που εκκολάπτεται και στάζει αίμα λύτρωσης. Ο ήλιος κατακόκκινος χάνεται στον ορίζοντα της παρηγοριάς, Η μουσική δε σ’ αφήνει ν’ αρθρώσεις λέξη, Παίρνει τις ανάσες και διοχετεύει ατελείωτο το αίμα. «Θέλω να ζήσω», μουρμουρίζεις ουρλιάζοντας. II. Να αντέχεις, όταν οι δυνάμεις σ’ εγκαταλείπουν, Όταν τα μάτια βρέχουν ασταμάτητα το σώμα, όταν το μυαλό θολώνει. Να αντέχεις, όταν οι φίλοι ξεμακραίνουν, όταν τα πουλιά φεύγουνε για τη δύση Κι όταν τ’ όμορφο τραγούδι της θάλασσας σφυρίζει απειλητικά. Να αντέχεις, όταν η ψυχή νοσεί και διχάζει το νου και το κορμί. Να αντέχεις, όταν ο ήλιος παύει να ανατέλλει Και τα σύννεφα γίνονται μαύρο σάλι που απλώνεται απάνω στην πληγή. Να αντέχεις, όταν οι μελωδίες σού πνίγουν το λαιμό, όταν τα λόγια δε σε λύνουν. Να αντέχεις, όταν ο ουρανός δεν έχει κανένα άστρο και το μαύρο σού γίνεται σκεπή. Να αντέχεις να συγχωράς και ν’ αγαπάς. Να αντέχεις, όταν λες πως δεν αντέχεις… Ιάκωβος Σαχίνης Σχολική Μονάδα: ΓΕΛ Κρυονερίου Αττικής Σεβδικίου 18, Τ.Κ. 14568 Τηλ.: 210-6221115 «΄Ύμνος στη Γη» Γη, εσύ πλανήτης και ζωοδότης εσύ, ο λόγος ύπαρξης των όντων εσύ, ύμνος και θεότητα των λαών από την κοσμογονία έως σήμερα εσύ, ο άνεμος της ζωής και των αγαθών. Γη, ο άνθρωπος σε λάτρεψε, δε σε μίσησε κι όμως είναι εχθρός σου στράφηκε εναντίον σου ζωογόνα δύναμη, σε λησμόνησε! Λησμόνησε την πηγή ζωής του, υμνεί τον εαυτό του πια· πονώντας τον όμως. Πονά και ’σένα! Κι όμως, σα μάνα συγχωρείς και με στεντόρεια φωνή κραυγάζεις: «Πάτα, παιδί μου, γερά στο χώμα» Τσάκαλου Θεοφανία ΓΕΛ Ν. Μουδανιών τηλ. επ. 2373021351 Απαισιοδοξία με κόκκινο πέπλο Τ’ άστρα τ’ ουρανού κοιτώ, περπατώ σε δάσος σκοτεινό για να βρω το εγώ. Που έχασα πριν πολύ καιρό χωρίς να το σκεφτώ. Ο χρόνος περνά γοργά… σαν καρδιοχτύπι γλυκό απ’ έρωτα. Αγάπησα πολύ και πόνεσα, την καρδιά μου ξερίζωσα και έθαψα σε κουτί χρυσό σε λευκό τριανταφυλλόκηπο νεκρό. Εκείνος όμως ξύπνησε, γέννησε από λευκά κόκκινα τριαντάφυλλα. Πλούσιο μπουκέτο έκοψα… τα κόκκινα τριαντάφυλλα μάτωσα. Δάκρυα καυτά της θλίψης πολύτιμα μαργαριτάρια αλυσίδα στο λαιμό φυλακτό. Σε σαράντα κύματα δοκιμασμένο, του πάθους καταιγίδες κι οργή. Ανάσα ζωής στη ματιά της στιγμής… ένας αιώνας ήτανε θαρρείς. Ο καθρέπτης της ψυχής λεν’ πως είν’ τα μάτια μα της καρδιάς κανείς. Τα πάντα γύρω σκοτεινά σαν σε σεντούκι θαμμένα, αισθήματα μυστικά κρυμμένα. Μιαν ανέκφραστη εκφραστική μάσκα… κρύβει το εγώ, μα είν’ αυτό. Ονοματεπώνυμο: Σοσένκο Αναστασία Γενικό Λύκειο Ν. Μουδανιών Τηλ.: 2373021351 ΤΑ ΦΥΛΛΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ Και πάλι ξένη και γνωστή ξυπνά η γοητεία στο ρόδι της ζωής. Υπάρχει μόνο μία φωνή και ηλικία σε κάθε γέννησή της και σύντομα θα δεις το πρωινό μπαλέτο, το βραδινό ταγκό, του Μπαχ το μενουέτο σε γρήγορο ρυθμό. Γαλήνη νιώθεις. Η κραυγή πετά σαν περιστέρι, θαυμάζοντας το φως. Τουλάχιστον εν μέρη ν ’αγγίξεις με το χέρι, της ομορφιάς τον Δημιουργό, να καταλάβεις πώς στη φάτνη της Αγάπης, της σκέψης στην πηγή γεννιέται η φαντασία και έρχεται στη Γη. Το χρώμα παίζει. Τραγουδά μονότονα τραγούδια και όμως μαγικά. Μυρίζουν τ’„αγγελούδια” σαν λυρικά λουλούδια: μπεζ, ώχρα, ιβουάρ. Η μούσα στα λευκά, μια άγνωστη ως τώρα, σου δίνει τις μπογιές, την αναγκαία ώρα να κάνεις ό, τι θες. Ο ήχος φεύγει μακριά. Αφήνει ίχνη μόνο. Σιγά σιγά πεθαίνει… Χωρίς να νιώθει πόνο, γιατί τον άλλο χρόνο θα ξαναακουστεί. Μα τώρα επιμένει και έρχεται ο χρόνος για άλλο θησαυρό, που αφήνει μόνο μαύρο, ανώμαλο κορμό. Κουτσούλη Μαρία ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΝΕΩΝ ΜΟΥΔΑΝΙΩΝ ΤΗΛ. :2373021351 ΕΦΗΒΕ ΑΔΕΛΦΗ ΨΥΧΗ ΜΟΥ Η μαγεία έχει χαθεί. Χρώματα, εκπλήξεις κι αντιθέσεις έχουν γίνει βαρετά κι όλα ίδια. Τα λαμπρά στολίδια που κοσμούσαν την όμορφη ψυχή σου, τά ‘σπασες καθώς η ένταση αυξανόταν κι έκρυψες τα θρύψαλα σε σκοτεινή σπηλιά. Πού βρίσκεσαι λοιπόν κι όλο σε χάνω; Δαιδαλώδης διαδρομή για να φτάσω στο φως σου. Εμφανίζεις διόδους νέες και με παρακινείς να τις ακολουθήσω, όμως κάθε νέο μονοπάτι οδηγεί σ’ ένα αδιέξοδο. Πότε τελειώνει του μυαλού σου η Οδύσσεια; Μήπως το μακρινό ταξίδι φοβάσαι μην το νοσταλγήσεις; Ξέρω, εσύ τον κίνδυνο ζητάς κι όχι φιλόξενη πατρίδα, γιατί την περιπέτεια στο αίμα σου τη ζεις. Μην παρεξηγείς τις ερωτήσεις μου, είναι ρητορικές. ΕΓΩ μονάχα σε νοώ πώς νοιώθεις. Ταξιδεύουμε στο ίδιο καράβι κι ας είναι κουρσεμένο. Είμαστε ‘μείς οι έφηβοι του τώρα. Ονοματεπώνυμο: Παναγιώτα Κατσαμάγκου (Μαθήτρια Τρίτης Λυκείου) Σχολική μονάδα: 7ο Γενικό Λύκειο Βόλου, Λασκαράτου - Τερτσέτη, Τ.Κ. 383 33 Τηλέφωνα επικοινωνίας σχολικής μονάδας: 24210 45172 - 44526 «Εδώ» Δυο χέρια-ικέτες έτεινα, φιλόδοξα, προς τη νύχτα· «Πού θα πας; Μείνε εδώ!» Εδώ; Μα πού το… «εδώ»; Εδώ, μαζί μου; Εδώ, στο σοκάκι; Εδώ, στη στιγμή που περνά; Μα όσο το αγνοώ, άλλο τόσο το ξέρω… …είσαι ένα «εκεί» που απ’ το «εδώ», μια νοοτροπία απέχει. Κουράστηκα όμως να σε κυνηγώ στη σκέψη μου, τα μάτια μου να χαμηλώνω μην κι «εκτεθώ» τις κρίσιμες ώρες. Κουράστηκα να «σ’ αγαπώ» αμυντικά και συμβιωτικά, μηχανικά, σαν τον σκιαγμένα αναθρεμμένο ρεαλιστή που ‘χουν γυμνώσει από αθωότητα τα «πρέπει» κι οι αξιώσεις ενός κόσμου φτωχού, κόσμου απλώς που συμβιβάζεται. Κι ας είναι αργά… …αυτήν τη φορά θα σε κοιτάξω. Μέσα στα μάτια! Κι ας είναι τα δικά μου μούσκεμα. Και δεν θ’ αφήσω το χέρι σου και θα φιλήσω τον καρπό σου και θα παρακαλέσω και θα προτάξω την καρδιά μου στην αλήθεια της! Κι ας γίνει η περηφάνια μου συντρίμμια, αν θα σε χάσω τελικά. Γιατί σ’ εκείνη τη στιγμή, θα ‘χω αποτύχει όπου μπορούν μόνο δειλοί να θριαμβεύουν. Πόσο χαμένη έτσι να βγαίνω, που άλλο δε θα ‘μαι τίποτα, από μια αποτυχημένη εγωίστρια που Αγαπά; ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ: ΣΥΚΙΩΤΗ ΜΑΥΡΕΤΑ ΣΧΟΛΙΚΗ ΜΟΝΑΔΑ : 1ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΛΕΥΚΑΔΑΣ ΤΗΛ: 2645022416 ΚΙΝΟΥΜΕΝΗ ΑΜΜΟΣ Με κατασκοπεύω τις ήσυχες ώρες μου, όταν το πνεύμα μου κινείται γύρω μου. Ο χρόνος περιστρέφεται γύρω μου, μαζί του και μαζί μου συγχρόνως. Κατασκοπεύω το κενό μου. Μέρες νεκρές μ' αγκαλιάσανε. Ήχοι φάλτσοι το σκάνε από τοίχους και ακροβατούν πάνω στα συρμάτινα νεύρα μου. Οι δικοί μου ήχοι δεν αντιδρούν ακόμη. Κοιτάζω τα κομμάτια ύπαρξής σου, σ' ένα σπασμένο τζάμι. Η αφιέρωση πάνω του δεν υπάρχει πια. Ούτε εμείς υπάρχουμε. Σβηστήκαμε για τα καλά. Με νιώθω ώρες -ώρες ν' αγγίζω τα αντικείμενα με την τρυφερότητα της αποχής, λες και απέχω αιώνες από το τώρα και το χτες. Φοβάμαι να επιστρέψω στην ύλη μου και φταίω μόνο εγώ γι' αυτό. Κινούμενη άμμος η απουσία σου. Αν ήξερες το θάνατο μέσα μου, ίσως και αν ήσουν εδώ. Αυτά όμως είναι μόνο όνειρα. Όνειρα… φτιαγμένα από χρυσάφι! Όταν βυθίσει ο ήλιος και το σούρουπο ακολουθήσει… Η νύχτα όταν σκεπάσει με τον απαλό της μανδύα το άπλετο φως και το φεγγάρι βγει να καλύψει το σκοτάδι… Όταν ο Μορφέας αρχίζει και τριγυρνά και ξαφνικά χείλη απ’ άνθη τ’ ουρανού σ’ αγγίξουν… και μία μαγική νότα σε νανουρίσει… Τότε ανοίγουν οι πύλες του ονείρου! Τότε χάνεσαι για λίγο στο άπειρο… σε κόσμους με ξωτικά! Είναι στιγμές που ο νους κολλάει… στιγμές που παίζουν τ’ άστρα θολά σε κάποιο ακρογιάλι! Μ’ ένα αερόστατο πετάς ως το φεγγάρι… Έτσι τα όνειρα λένε όσα δεν μπορούν να πουν τα χείλη! Έτσι βρίσκεις την άκρη σ’ εκείνα που φοβάσαι…! Είναι σχεδόν αδύνατον να τα πλησιάσεις… ακατόρθωτο να μείνεις!!! Κάθε νύχτα παραμονεύει μια γλυκιά ζάλη… ίσως σου θυμίσει κάτι που δεν θα ξαναζήσεις! Τα πιο τρελά σου θέλω βρίσκουν κρυψώνα εκεί… εκεί στην άκρη της ζωής… σε μία διάσταση χαμένη κάπου ανάμεσα στ’ αστέρια! Μία διάσταση που οι σταγόνες της βροχής έχουνε χρώμα… αγνή σαν τ’ αχνογάλανα… του ουρανού τα πλάτη! Γλυκιά σαν μέλι καθαρό, πολύτιμο χρυσάφι! Το μονοπάτι της γεμάτο ροδοπέταλα…! Ένας ορίζοντας που ανοίγει μόνο για σένα…! Ένας ουρανός που χαρίζει φεγγαρόσκονη…! Εκεί σε περιμένει ένας φύλακας άγγελος… σου ανοίγει τη μαγική πύλη… και είναι έτοιμος να σε συνοδέψει σε όλα τα ταξίδια της φαντασίας σου! Ονειρέψου λοιπόν…!!!!!! Αγγελάκη Εύα Οκουμούση Μαρία Τάξη Γ΄ 2ο Γ. Λ. Νέας Φιλαδέλφειας Εθνική εορτή Εμείς γιορτάζουμε τη δικιά μας χαρά κι αυτοί νομίζουν πως τρέχουμε για τα δικά τους. Είναι μια εθνική γιορτή σημαδιακή για μένα σημαντική για αυτούς. Προχωράμε στο δρόμο και βλέπουμε γονείς με παιδιά μόλις είχαν τελειώσει τη παρέλαση. Θα ακολουθούσαν τα γνωστά. Πρωινός καφές στη καφετέρια μεσημεριανό γεύμα σε σπίτι γνωστού ή πασίγνωστης για τους οικείους μας ταβέρνα απογευματινός καφές και πάλι. Για ποιους λόγους άραγε σπρώξανε τα παιδιά τους στη παρέλαση; Για τους προγόνους μας , όπως συνηθίζουν να λένε, ή για τη δικιά τους βόλτα που δεν την συνηθίζουν; Και γιατί δεν την συνηθίζουν; Γιατί οι ίδιοι από μόνοι τους έτειναν στη μοναξιά. Σε αυτό που τους πρόβαλλαν. Στην οικογένεια που “είθισται” να μένει στο σπίτι και να μην βγαίνει γιατί αν βγει θα χάσει τη μαζική υποβολή στο άχρηστο μαύρο κουτί. Ντάρλα Δάφνη Τάξη Β΄ 2ο Γ. Λ. Νέας Φιλαδέλφειας Χωρίς Τίτλο Χλωμά πρόσωπα από στάχτη πλασμένα προχωρούν τρέχουν χάνονται στη δικιά μου ασπρίλα ζαλισμένα σε μια χώρα από τσιμέντο, γκρίζοι τοίχοι τριγύρω... Με κοιτούν με απορία, μπαζωμένη σ' έναν μαύρο μανδύα πλεγμένο με της κάθε νύχτας το δάκρυ βασιλεύω στο σκότος Παρατηρούν τη ζωή μου που χλευάζει το ψέμα, το κάθε πλαστό αυτοχλευάζεται... Βλέπουν ελπίδα, γέλιο, ευτυχία κι εμένα να κλαίω με ρωτούν, μα είναι ολοφάνερο... Ο μανδύας με πνίγει, οι άνθρωποι με κούρασαν στης μοναξιάς την ασπρίλα, νιώθω την ανάσα να σβήνει Αντέχω... κακό αυτό... γελάω, τι άλλο μου μένει μουτζουρωμένα κόκκινα βαμμένα τα χείλη προσπαθούν... μάταια Είναι όλα ψέμα μία πλαστική ψευδαίσθηση που θέλω να πιστέψω το θέλω γίνεται απαίτηση και με πείθει Αν με δεις πνιγμένη στα δάκρυα μες στο μαύρο μανδύα με αίμα στα μάτια μη λυπάσαι, πες μου μόνο μια λέξη ξέρεις... το έχω ανάγκη θέλω να μπορώ να ελπίζω πως υπάρχει αγάπη, πως υπάρχει ζωή. Μανώλη Αγγελική Τάξη Β΄ 2ο Γ. Λ. Νέας Φιλαδέλφειας Αθήνα Είναι μια συνήθεια που πάντα θα σε ακολουθεί Ο ήχος της λεωφόρου πάντα θα ηχεί στα αυτιά σου Το καυσαέριο πάντα θα υπάρχει μέσα σου Όσο μακριά κι αν πας πάντα θα θυμάσαι την Αθήνα Μπορεί να ηχεί καλύτερα το κελάηδισμα των πουλιών Και τα λουλούδια να μυρίζουν πιο ωραία Άλλα όπου και να πας πάντα θα νοσταλγείς την Αθήνα Και πάντα εκεί θα γυρνάς…. Ζουμπουλίδη Μαργαρίτα Τάξη Α΄ 2ο Γ. Λ. Νέας Φιλαδέλφειας Όνειρα Σαν σε λήθαργο θα πέσεις και θα αδειάσεις από κάθε σκέψη. Θα περιηγηθείς στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού σου, ψάχνοντας τις πύλες της αλήθειας. Ποιος είμαι; Πού πάω; Τι κάνω; Τι φταίει και αποτυγχάνω; Σαν από μηχανής θεός, οι απαντήσεις έρχονται από την έδρα των ενστίκτων. Η φαντασία σου σε οδηγεί σε δρόμους μακρινούς. Σε μεταμορφώνει. Βλέπεις ένα άλλο εγώ, καλά κρυμμένο, που ίσως δεν ήξερες καν την ύπαρξη του. Είσαι ευτυχισμένος, μεθυσμένος από έρωτα, πετυχημένος. Έχεις καθετί που ονειρευόσουν. Έχεις φτάσει στο απόλυτο ζενίθ. Ξαφνικά όλα καταστρέφονται! Ο Εφιάλτης έχει πάρει τη θέση του Ονείρου. Η Ζωή σου αφανίζεται μπροστά στα μάτια σου. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να παρακολουθείς να γκρεμίζεται ό,τι τόσο γρήγορα και άκοπα είχε χτιστεί. Νιώθεις πως σ’ αδικούν παίρνοντάς σου ό,τι απλόχερα σου είχαν χαρίσει. Έντρομος ανοίγεις τα μάτια! Συνειδητοποιείς πως όλα τέλειωσαν. Δεν έμεινε τίποτα για να θρηνήσεις. Παραμένεις ξαπλωμένος, κρυμμένος κάτω από την κουβέρτα σου. Δεν υπάρχει τίποτα να σώσεις, τίποτα να διορθώσεις. Κι όμως, το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να σηκωθείς και να αδράξεις τη μέρα. Να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα. Και πάντα να θυμάσαι: “Αν δεν έχεις ελπίδα, δεν έχεις τίποτα”. Ορφανουδάκη Χριστιάννα Τάξη Α΄ 2ο Γ. Λ. Νέας Φιλαδέλφειας Η Χίπισσα του Μάη Τα λευκά αυτά τα μάτια.. Πολεμούν τις μαύρες στιγμές. Λουλούδια. Πολλά λουλούδια. Μωβ τουλίπες και κοκκινάδια πράσινα. Πάνω στα καφέ τα δέντρα να πας. Απέναντι από το μπαλκόνι του αγγέλου και της ανάστασης. Εκεί ζωγραφίζει η κίτρινη. Μου ζωγράφισε τη θάλασσα. Και η θάλασσα μωβ ήτανε. Αλλά χωρίς τουλίπες. Ευτυχώς. Δεν θα τον άντεχες τον μπλε. Ο γαλάζιος ακολουθεί εμένα παρόλα αυτά. Το είδες με τα άσπρα σου. Ρίξε τους χρώμα και στάλες θα βγουν. Τώρα επαναφορτίσου. Δεν λέω για καλοκαίρια. Ροζ Μάης έγινε! Παπαδοπούλου Χριστίνα Τάξη Α΄ 2ο Γ. Λ. Νέας Φιλαδέλφειας Χθες το μεσημέρι Χαβανέζες της νυχτωμένης παραλίας Και των τενόρων που χασμουριούνται συγχρονισμένα Κάτω από το ημιτελές ρετιρέ της κ. Κούλας Φέρανε την Άννα που έπεσε από το ολοστρόγγυλο τραπέζι της κουζίνας Χορεύοντας ένα αισθησιακό τσάμικο με τον μανάβη της γειτονιάς. Τρομαγμένες βελανιδιές σκορπούσαν την άνοιξη μέσα στο καφενείο. Και καθώς εκείνη προσπαθούσε να ξεφύγει από την ντροπή… Το μάθημα στο φροντιστήριο είχε αρχίσει. Πλακίδα Ιωάννα Τάξη Β΄ 2ο Γ. Λ. Νέας Φιλαδέλφειας Μια ματιά σου Σε είδα και τρελάθηκα. Το μυαλό μου χάζεψε κι απ’ την ομορφιά σου μαγεύτηκα. Η ψυχή μου χωρίς εσένα ήτανε μια ξεχασμένη έρημος Στην καρδιά μου, εξουσιάζεις μόνο εσύ και το μυαλό μου κυριεύεις εσύ. Δεν αντέχω άλλο, θα τρελαθώ. Άφησέ με μες στη ματιά σου να χαθώ. Μια ματιά σου εκλιπαρώ. Κοίτα με, σε παρακαλώ. Άφησέ με στη ζωή σου να μπω. Σου υπόσχομαι πως δεν θα σου κάνω κακό. Μια ματιά σου εκλιπαρώ, φως μου, για να με φωτίσεις Άφησέ με να σε πάρω αγκαλιά Σου υπόσχομαι πως θα σου δώσω και δυο φιλιά. Σε είδα και τρελάθηκα. Το μυαλό μου χάζεψε. Είσαι ό,τι ονειρεύτηκα. Και η ξεχασμένη έρημος έγινε μια πανέμορφη θάλασσα. Ονοματεπώνυμο : Ευσταθίου Ευανθία Τηλέφωνο : 2410281308 5ο Γυμνάσιο Λάρισας Τηλ. Σχολικής Μονάδας : 2410239476 ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΤΖΑΚΙ Δίπλα στο τζάκι κοίταζα την πονηρή φωτιά να ξεφυτρώνει εδώ κι εκεί γύρω απ’ τα ξύλα και να τα καίει ύπουλα ζηλεύοντας τη δύναμη και τη σταθερότητά τους. Χάζευα τις πύρινες γλώσσες να γλείφουν την τραχιά επιφάνεια των ξύλων έχοντας ως στόχο να τα λιώσουν, να τα κάνουν στάχτη. Και τότε σε είδα! Ξεπρόβαλες κι εσύ δειλά δειλά, σύμμαχός της στον αδιάκοπο αγώνα. Αρχικά, ήσουν μικρή φλογίτσα, ακίνδυνη, μα όλο και μεγάλωνες και θέριευες προσπαθώντας να καταστρέψεις τα ξύλα μονομιάς και να με κάψεις κι εμένα που σε κοιτούσα. Είχες περηφάνια κι όχι φόβο, είχες ζωντάνια κι όχι ενδοιασμούς. Μα πάνω απ’ όλα είχες ομορφιά, ακαταμάχητη, απερίγραπτη, μοναδική. Ήθελες να κλέψεις τις εντυπώσεις, να είσαι το κέντρο της προσοχής. Ήσουν αγάπη, απωθημένο, πειρασμός. Μα δεν υπέκυψα. Σε νίκησα και σε κατέστρεψα πριν το κάνεις πρώτα εσύ σ’ εμένα. Πήρα νερό κι έσβησα τη φωτιά από το τζάκι κι απ’ την καρδιά μου. Κι αμέσως γαλήνεψα, αφού ήσουν πλέον παρελθόν. Ή μήπως όχι;